YETERİNCE İYİ MİYİZ?

    

Bence dünyanın cevaplaması en güç sorularından biri yukarıda okuduğunuz. Kim kendisi için “Ben kötüyüm” der ki? Hangimiz içimizdeki karanlık yanı kabul ediyor ki?

    Hadi ettik diyelim sonrasında hemen mazeret bulmaya çalışmıyor muyuz? “Dedikodu yapıyorum çünkü değer verdiklerim beni incittiler ve insanlara güvenmiyorum” ya da “Sinirliyim çünkü bu trafik (Parasızlık, kalabalık, alt komşu… buraya dilediğiniz mazereti yerleştirebilirsiniz) beni delirtiyor!!!

   Geçenlerde “Seven Pounds”u (Dilimize “Yedi Yaşam” olarak çevrilmiş) filmini izledim. Hikayeyi anlatıp işin tadını kaçırmayacağım ama şu kadarını söyleyeyim; Yaşamaya devam edebilmeniz için ihtiyacınız olan ve çok zor bulunan bir şeye sahip birinin gizli gizli sizi izlediğini, sabah evden çıkarken apartman görevlisi ile aranızda geçen diyalogdan tuvalette yaptığınız telefon konuşmasına kadar her şeyi duyduğunu hayal edin. Ve bu kişinin gözlemlerinden yola çıkarak o şeyi size verecek ya da ölüm fermanınızı imzalayacak olduğunu…

    İşte sevgili dostlar, burası yazının “durma” noktası. Burada durup “kendimize bakıyoruz: Çevremizdeki insanları ne kadar umursuyoruz? Aceleyle bir yere yetişmeye çalışırken yanımızdan geçen kişinin yüzündeki mutsuzluğu ne kadar fark edebiliyoruz?

     Gerçekçi olmam lazım; cevapların çok da iç açıcı olmadığının farkındayım ama yine de bardağın dolu tarafından bakarak günü kurtarmak istiyorum: İnsanların bir ruha sahip olduklarını dâhi unutabildikleri bir dönemde eğer siz bu soruları kendinize sormak için yaşamınızdan birkaç dakika çaldıysanız benim için yeterince “iyi” birisiniz.